Moja droga (cz 1)

Często, w różnych okolicznościach, pada pytanie o temat mojej rozprawy. Temat:

„Kompetencja sędziego do podejmowania decyzji jako warunek skuteczności wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych”.

Jestem cywilistką, z doktoratem z Katedry Prawa Cywilnego na UJ. Dlatego niektórzy pytają: „No ale to jest chyba praca z KPC i prawa konstytucyjnego, a nie z prawa cywilnego materialnego?” albo nawet: „A czy to będzie o prawie?”. Wyjaśniam: Zgadza się. To będzie z KPC i prawa konstytucyjnego, prawa ustroju sądów powszechnych. Także w pewnym zakresie z teorii prawa. I nie odchodzę od prawa materialnego, tam gdzie chodzi klauzule generalne i wykładnię. Korzystam z badań psychologicznych z zakresu teorii decyzji, w tym osiągnięć Gary’ego Kleina i Daniela Kahnemana oraz z prakseologii, w ujęciu Tadeusza Kotarbińskiego. Praca ma charakter interdyscyplinarnym, a kryterium doboru dyscyplin i ich części jest temat. Wymaga on podejścia „w poprzek” dyscyplin prawnych, a biorąc pod uwagę powyższe, także dyscyplin naukowych poza nauką prawa. Kryterium tej drogi poprzecznej jest perspektywa narzucona przez temat. To daje zupełnie nowe efekty i inne spojrzenie na prawo. Mam dobre doświadczenia z przechodzenia w poprzek dyscyplin. Przykładowo zajmuję się prawem nieruchomości, co oznacza de facto prawo cywilne, procedurę cywilną, prawo administracyjne i procedurę administracyjną, a miejscami także prawo karne (zwłaszcza pozakodeksowe) i wykroczeń, lecz i odniesień do nauk „technicznych”. Takie podejście potwierdza się na różnych polach. Przykładowo, sędziowie podkreślają walory uczenia się (zwłaszcza sędziów in spe, ale także innych prawników), nie osobno prawa materialnego i procedury, ale łącząc to w bloki: prawo materialne dotyczące nieruchomości wraz z przepisami proceduralnymi dotyczącymi zasiedzenia, egzekucji z nieruchomości itp. Łącznie niepołączonego przynosi często niezwykle efekty.